Tuesday, November 21, 2006

Ponder on this . . .



Confucius says "Be a Lotus. Which means no matter how ugly, how evil and how sinful everyone around you might become, do not allow yourself to be stained. A Lotus remains beautiful even as it lingers in the filthy waters of the pond. Don't be contaminated, do not be influenced by worthless means. Remain radiant among the shadows of darkness."

- Be a Lotus. It has to start with one to fill the pond with more . . .

Monday, November 20, 2006

IV Narra '94 Get Together - November 11, 2006 - Guilbert's Place




LIRA @ 21

Ang Batch 2006 fellows ng Linangan sa Imahen, Retorika at Anyo, kasama ang ilan sa mga premyadong makatang miyembro nito.



LIRA 21
Pagdiriwang sa ika-21 taon ng isang premyadong organisasyon sa panulaang Filipino

Ang ika-21 anibersaryo ng Linangan sa Imahen, Retorika at Anyo (LIRA) ay ipagdiriwang sa 5 Disyembre 2006 sa Conspiracy Bar (sa Visayas Ave. tapat ng Shell, Lunsod Quezon), 6:00-9:00 ng gabi. Kaalinsabay ito sa paglulunsad ng Ang Una Naming Siglo, kalipunan ng isandaang tula ng 20 fellows na sumailalim sa anim na buwang palihan ng LIRA sa taong ito. Tampok sa gabing ito ang pagtatanghal ng mga tulang kabilang sa folio at iba pang pagtatanghal muila sa mga batikan at baguhang makata.
Ang LIRA ay organisasyon ng mga makatang nagsusulat sa wikang Filipino. Itinatag ito ng Pambansang Alagad ng Sining sa Panitikan, si Virgilio Almario (kilala rin bilang Rio Alma), noong 1985.

Sa mga palihan ng LIRA nagmula ang mga kilalang makata tulad nina Mike Coroza, Romulo Baquiran, Vim Nadera, at ang magkapatid na Roberto at Rebecca AƱonuevo. Kabilang din sila sa mga nagbibigay-panayam sa taunang palihan o workshop na isinasagawa ng organisasyon, na bukas para sa mga nagsisimulang makata.

Tuesday, November 14, 2006

Life Explained :)

On the first day, God created the dog and said,
"Sit all day by the door of your house and bark at anyone who comes in or walks past. For this, I will give you a life span of twenty years."
The dog said, "That's a long time to be barking. How about only ten years and I'll give you back the other ten"?
So God agreed.

On the second day, God created the monkey and said,
"Entertain people, do tricks, and make them laugh. For this, I'll give you a twenty-year life span."
The monkey said, "Monkey tricks for twenty years? That's a pretty long time to perform. How about I give you back ten like the Dog did"?
And God agreed.

On the third day, God created the cow and said,
"You must go into the field with the farmer all day long and suffer under the sun, have calves and give milk to support the farmer's family. For this, I will give you a life span of sixty years."
The cow said, "That's kind of a tough life you want me to live for sixty years. How about twenty and I'll give back the other forty"?
And God agreed again.

On the fourth day, God created man and said,
"Eat, sleep, play, marry and enjoy your life. For this, I'll give you twenty years."
But man said, "Only twenty years? Could you possibly give me my twenty, the forty the cow gave back, the ten the monkey gave back, and the ten the dog gave back. That makes eighty, okay"?
"Okay," said God, "You asked for it."

So that is why for our first twenty years, we eat, sleep, play and enjoy ourselves. For the next forty years, we slave in the sun to support our family. For the next ten years, we do monkey tricks to entertain the grandchildren. And for the last ten years, we sit on the front porch and bark at everyone!

Life has now been explained to you. Go forth and do good stuff!

Kumustahan

Last Saturday (Nov. 11, 2006), nagkaroon ng Get Together ang IV-Narra batch 94. Finally, natuloy din! Out of 66, 15 lang kaming naka-attend. Ako ang nag-organize kahit thru text at phone calls lang, wala kasing time para mag-ikot pa. Isa pa'y alam ko namang hindi rin sasama kahit mag-commt. Ang venue namin - Guilbert's Place sa Tabang, Plaridel, Bulacan.

Sa totoo lang, kapag married na lalo sa case ng mga babae, parang nililimitahan na nila yung mga sarili nila na mag-aatend sa mga get together at reunion. Kaya hindi na rin ako nagtaka na hindi na nagreply yung ibang mga nanay sa text ko. Tutal ang uasapan naman namin ay walang pilitan, basta kung sino lang ang makarating.

5pm ang start, so andun na agad kami ni Yam (soltera ding tulad ko, hehe). Itinext ko silang lahat na "asan na kau, d2 na kmi." Kapag nagtext back at magtanong na "talaga? sinu-sino na kayo?" ay hindi na ako sumasagot. Mukhang effective dahil maya-maya lang ay isa-isa ng nagdatingan. Tinitingnan ako nang masama, pero syempre explain ko na paparating na yung iba.
Sumilip ang dati naming class adviser, si Sir Jojo, happy siya na makita kami na nagkakatipon-tipon. Usually kasi, nagkakasama-sama lang ang ilan sa amin lately kapag may namamatay na magulang o kamag-anak ang isa sa aming mga dating kaklase. May kasama si Sir na isang estudyante niya sa kasalukuyan at isa-isa kaming ipinakilala. Nakakalungkot lang na yung mga hindi nakatapos kong classmate eh hindi kagandahan ang pagpapakilala niya. Napansin ko na bahagyanng nagyuko ng ulo ang mga ito.

7pm nang dumating si Roniel, ang aming class president, birthday niya nung araw na iyon so inulan siya ng kantiyaw. Kasunod niya maya-maya lamang si Vhic na pinagnasaan niya nang matagal-tagal din naman. Andun din sina Joseph (ang wife niya ay sa Lebanon nagtatrabaho sa kasalukuyan), si Mareng Lanie (ang aking optometrist), si Mareng Rhea na isa ng dentista, si Prisco na isa ng CPA, si Russel, (ang kapit-bahay kong mapang-asar) na waiter naman sa Annabelle's Restaurant, ang beterinaryong si Gil nakarating din katabi niya sa upuan si Pareng Reggie, sa kaliwa ko ay si Ronaldo a.k.a kalabaw (ang pambato naming swimmer noong high school). Si Josie na hanggang ngayon ay tinutukso pa rin nilang Inang ay pasalamat kami at nakahabol. Inihabilin niya muna ang kanyang 3 anak sa kanyang mga biyenan. Ang asawa niya ay nandun din sa lugar na iyon that night, nakahiwalaya nga lang ng table sa amin.
Kahit konti lang kami ay sobrang ingay pa rin namin. Masyang binalikan ang mga kulitan, asaran at tuksuhan ng nagdaang high school life. Kinakantiyawan siyempre ang mga wala pang asawa. Sa kaliwa ko ay kwentuhan ng mga nanay habang sa kanan ay asaran. So sa kanan na lang ako at nakipag-asaran. Nagkatawanan ang lahat nang ibuko ni Mareng Rhea na dahilan lamang pala ni Marlow na ma-traffic kaya wala pa siya, ang totoo pala'y ayaw payagan ng Misis niya, hahaha! Hindi ko na lang kinulit dahil kung pupunta siya ay siguradong aalaskahin lang siya ng mga kalalakihan.
Hindi pa nagkakahiwa-hiwalay ay kinukulit na nila akong next month daw ay ulitin namin. Susme, namihasa naman ang mga ito.
Nakalalasing pala ang iced tea at malakas pala ang tama ng kwentuhan at pakikipag-asaran sa mga dating high school classmates dahil kinabukasan, may hang over pa rin ako ng masasaya naming biruan at tawanan.

Thursday, November 02, 2006

Ano na?

Nasaan na nga ba ako? Kailan nga ba ulit ako huminto nang matagal-tagal upang mag-isip, magmuni-muni at makalikha ng kahit ano lang na akda. Ah, matagal na rin yata, o maaaring kailan lang, basta ko na lamang ba hindi natatandaan o ayaw ko na lamang isipin?
Hindi ko na halos natitingnan nang matagalan ang repleksiyon ko sa harap ng salamin sa pagmamadali sa umaga. Pagdating sa opisina, nagtataka pa ako kung bakit sumasakit ang tiyan ko, anak ng . . . nakalimutan ko palang mag-almusal! Minsan ay nagtampo na rin si Tatay dahil biruin mo nga naman gumising pa siya nang maaga para lang ipagluto ako ng almusal ("Pero Itay, hanggang kailan ko po ba uuliting, hindi ako mahilig sa sinangag?")
Sa text ko na lamang kinakausap ang mga kaibigan ko. Kung hindi umagang-umaga (habang sakay ako ng service) ay sa hapon (sakay ulit ng service, pauwi naman). Minsan, naisisingit ko sa gitna ng meeting, kapag antok na ako, hehehe. May mga napapangakuan ako na dadalawin pero up to the last minute ay naiiba ang plano dahil kinakailangan kong pumasok ng Sabado. Alam kong sumasama ang loob nila, well, nakakasama naman talaga ng loob iyong one week before ay ia-announce mo ng pupunta ka pero babawiin mo lamang pala.
Minsan, habang naliligo o kaya sa harap ng salamin, o habang naghuhubad ng contact lens , bigla kong itatanong sa sarili "para saan ba ang lahat ng ito ha, Mary Ann?"
Bakit nga ba para akong nagmamadali? Bakit tila ayaw kong huminto kahit sang saglit? Reklamo ako ng reklamo pero patuloy pa rin sa ginagawa. Ayaw ko raw kuno ng routine pero ano itong nangyayari?
Normal pa naman siguro ako. (See, kahit dito, hindi na ako sigurado).